Βασική προϋπόθεση για τη σύσταση δημόσιου χώρου αποτελεί το πλήθος. Αυτή η ετερογενής μάζα ανθρώπων που συμπεριφέρεται με διαφορετικούς, και σε πολλά σημεία απρόβλεπτους, τρόπους. Κάθε άτομο εξ’ αυτών διαμορφώνει και παραλλάσσει το χώρο με την κίνηση και την ύπαρξη του.
Είναι αξιοσημείωτο το αντίκτυπο που ένα άτομο ‘επιβάλει’ με την καθημερινή του συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο, ένα αντίκτυπο το οποίο μπορεί να υπερτονιστεί από μια διαδραστική εγκατάσταση, η οποία παραλλάσσει την καθημερινότητά του αφορμώμενη από αυτήν την ίδια και τούμπαλιν. Ως διαδραστική εγκατάσταση ορίζεται αυτό το σύστημα, το οποίο μεταφράζει, υποδεικνύει ή υπερτονίζει την ύπαρξη του πλήθους, με βάση την αλληλεπίδρασή του με αυτό. Ένας μεταλλάκτης, ένας μεταφραστικός βρόγχος που λαμβάνοντας ένα ερέθισμα (input) το μεταφράζει σε νέο, επιβεβλημένο, αντίκτυπο (output). Η διαδικασία αυτή μπορεί να επιτελεστεί με τη χρήση κάποιου μικροελεγκτή, ο οποίος αναλαμβάνει το ρόλο του μέσου, του μεταφραστή, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα υπολογισμού και ρύθμισης πολλαπλών παραμέτρων χειρισμού της εικόνας της πραγματικότητας.
Η αρχιτεκτονική σύνθεση διαμορφώνεται μέσω της επιστήμης των υπολογιστών.
Ο φυσικός χώρος είναι το περιβάλλον διεπαφής του χρήστη με τον μικροελεγκτή. Χωρίς να απαιτούνται από το από αυτόν ιδιαίτερες ενέργειες, είναι σε θέση να αλλάζει άρδην το περιβάλλον του με πολλαπλούς τρόπους. Το σύστημα λαμβάνει πληροφορίες από το πλήθος, τις μεταφράζει μέσω της λογικής που εκφράζεται από τις γραμμές του κώδικα και τις επιστρέφει πίσω, ξεκινώντας από εκεί έναν νέο κύκλο της ίδιας διαδικασίας κι αντλώντας τα νέα παραλλαγμένα δεδομένα. Ένα δυναμικό σύστημα από κάθε οπτική, αφού το αντίκτυπο κάθε στιγμή διαφοροποιείται μέσα από το ερέθισμα που λαμβάνει κι αντιστρόφως.
Αναλογικό, ψηφιακό και πάλι αναλογικό.
Το εν λόγω δυναμικό σύστημα, θα πρέπει να προγραμματιστεί, να οριστεί δηλαδή, ο ειρμός, η λογική σύνδεση, η αλληλουχία των εντολών προς εκτέλεση στον μικροελεγκτή. Ο τρόπος δόμησης της λογικής του κώδικα αποτελεί μία έκφανση της δομής του αρχιτεκτονικού χώρου. Η προσέγγιση του ψηφιακού μεταβατικού χώρου μιμείται τον φυσικό χώρο που μας περιβάλει. Οι γραμμές του σχεδίου μετασχηματίζονται σε γραμμές κώδικα. Οι πιθανές συμπεριφορές που προκύπτουν από τη διαμόρφωση ενός χώρου με τον συμβατικό τρόπο, ορίζονται από τον κώδικα.
Οι γλώσσες προγραμματισμού αποτελούν το λεξιλόγιο της αμφίδρομης επικοινωνίας που επιτρέπουν την περιγραφή διεργασιών σε όρους κατανοητούς ταυτόχρονα από τον άνθρωπο και από τη μηχανή.
Οι αισθητήρες και το λοιπό κύκλωμα αποτελούν το μέσο που καθιστά εφικτή την επικοινωνία μεταξύ της πληροφορίας και του χρήστη· και παρέχουν στο πλήθος την ελευθερία χρήσης του συστήματος, επιτρέποντας του να επηρεάσει συλλογικά και να διογκώσει τον χώρο που αντιλαμβάνεται μέσω της διαστρέβλωσής του.
Ο χρήστης ενεργοποιεί τους αισθητήρες ακούσια, συνθήκη που ισχύει και στην αλληλεπίδρασή του με το δημόσιο χώρο. Είναι αυτονόητο πως ένα άτομο μπορεί να παραλλάξει τον χώρο γύρω του δρώντας κατά βούληση έχοντας αυτόν τον σκοπό, αλλά στο σύστημα που εξετάζουμε μας απασχολεί η επιρροή που ασκεί το πλήθος στη διαμόρφωση του χώρου εν αγνοία του.
Το εκάστοτε άτομο λοιπόν, απλώς με την παρουσία του, αλλοιώνει άθελά του τον χώρο γύρω του. Ανάλογα με το βαθμό αντίληψης της αλλοίωσης του περιβάλλοντός του, το άτομο είναι πιθανό να διαφοροποιηθεί και το ίδιο σε ότι αφορά τη συμπεριφορά που υιοθετεί στον χώρο αλλά και στην επαφή του με το πλήθος.
Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους μπορεί να χρειαστεί να μοιραστούν μια εμπειρία και να συνεργαστούν με σκοπό να βιώσουν κάθε πιθανό αντίκτυπο. Είναι πιθανό να περάσουν σε μία άλλη κατάσταση του χώρου μέσα στον οποίο ήδη βρίσκονται.
Επί τους ουσίας αυτό το οποίο συμβαίνει, πέραν της αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ ατόμου και χώρου, χώρου και πλήθους, είναι ότι υπάρχει ένα ακόμη αντίκτυπο· αυτό που παρατηρείται μεταξύ διαφορετικών μονάδων εντός του πλήθους.
Ο χώρος παραλλάσσεται ποιοτικά· μεταλλάσσεται ανάλογα με τη συμπεριφορά του χρήστη, κάτι που δεν περιορίζεται αναγκαστικά στο οικείο καρτεσιανό σύστημα των τριών διαστάσεων.
Ο σχεδιαστής δημιουργεί πολλαπλές ποιότητες που όλες βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς χώρο, η μία πάνω από την άλλη αλλά και ταυτόχρονα η μία μέσα στην άλλη. Όλες στον ίδιο χώρο αλλά σε διαφορετικό χρόνο.
Μια διαστρωμάτωση στα επίπεδα του χρόνου.
Προκύπτει έτσι ένα διαφοροποιούμενο αποτέλεσμα με βάση τις συμπεριφορές και τις παρουσίες. Οι ποιότητες είναι κρυμμένες κι ενεργοποιούνται από τον χρήστη. Τα αποτελέσματα μπορούν να ποικίλουν με διαφορετικούς συνδυασμούς που το άτομο στη σύντομη επαφή του είναι πιθανό να τους ερμηνεύσει ως απεριόριστους. Κίνηση του ατόμου, στάση, ταχύτητα, πλήθος ατόμων επηρεάζουν τον κόσμο γύρω μας.
Οι δυνατότητες είναι ήδη απεριόριστες και συνεχώς αυξάνονται.
Βασική προϋπόθεση για τη σύσταση δημόσιου χώρου αποτελεί το πλήθος. Αυτή η ετερογενής μάζα ανθρώπων που συμπεριφέρεται με διαφορετικούς, και σε πολλά σημεία απρόβλεπτους, τρόπους. Κάθε άτομο εξ’ αυτών διαμορφώνει και παραλλάσσει το χώρο με την κίνηση και την ύπαρξη του.
Είναι αξιοσημείωτο το αντίκτυπο που ένα άτομο ‘επιβάλει’ με την καθημερινή του συμπεριφορά στον δημόσιο χώρο, ένα αντίκτυπο το οποίο μπορεί να υπερτονιστεί από μια διαδραστική εγκατάσταση, η οποία παραλλάσσει την καθημερινότητά του αφορμώμενη από αυτήν την ίδια και τούμπαλιν. Ως διαδραστική εγκατάσταση ορίζεται αυτό το σύστημα, το οποίο μεταφράζει, υποδεικνύει ή υπερτονίζει την ύπαρξη του πλήθους, με βάση την αλληλεπίδρασή του με αυτό. Ένας μεταλλάκτης, ένας μεταφραστικός βρόγχος που λαμβάνοντας ένα ερέθισμα (input) το μεταφράζει σε νέο, επιβεβλημένο, αντίκτυπο (output). Η διαδικασία αυτή μπορεί να επιτελεστεί με τη χρήση κάποιου μικροελεγκτή, ο οποίος αναλαμβάνει το ρόλο του μέσου, του μεταφραστή, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα υπολογισμού και ρύθμισης πολλαπλών παραμέτρων χειρισμού της εικόνας της πραγματικότητας.
Η αρχιτεκτονική σύνθεση διαμορφώνεται μέσω της επιστήμης των υπολογιστών.
Ο φυσικός χώρος είναι το περιβάλλον διεπαφής του χρήστη με τον μικροελεγκτή. Χωρίς να απαιτούνται από το από αυτόν ιδιαίτερες ενέργειες, είναι σε θέση να αλλάζει άρδην το περιβάλλον του με πολλαπλούς τρόπους. Το σύστημα λαμβάνει πληροφορίες από το πλήθος, τις μεταφράζει μέσω της λογικής που εκφράζεται από τις γραμμές του κώδικα και τις επιστρέφει πίσω, ξεκινώντας από εκεί έναν νέο κύκλο της ίδιας διαδικασίας κι αντλώντας τα νέα παραλλαγμένα δεδομένα. Ένα δυναμικό σύστημα από κάθε οπτική, αφού το αντίκτυπο κάθε στιγμή διαφοροποιείται μέσα από το ερέθισμα που λαμβάνει κι αντιστρόφως.
Αναλογικό, ψηφιακό και πάλι αναλογικό.
Το εν λόγω δυναμικό σύστημα, θα πρέπει να προγραμματιστεί, να οριστεί δηλαδή, ο ειρμός, η λογική σύνδεση, η αλληλουχία των εντολών προς εκτέλεση στον μικροελεγκτή. Ο τρόπος δόμησης της λογικής του κώδικα αποτελεί μία έκφανση της δομής του αρχιτεκτονικού χώρου. Η προσέγγιση του ψηφιακού μεταβατικού χώρου μιμείται τον φυσικό χώρο που μας περιβάλει. Οι γραμμές του σχεδίου μετασχηματίζονται σε γραμμές κώδικα. Οι πιθανές συμπεριφορές που προκύπτουν από τη διαμόρφωση ενός χώρου με τον συμβατικό τρόπο, ορίζονται από τον κώδικα.
Οι γλώσσες προγραμματισμού αποτελούν το λεξιλόγιο της αμφίδρομης επικοινωνίας που επιτρέπουν την περιγραφή διεργασιών σε όρους κατανοητούς ταυτόχρονα από τον άνθρωπο και από τη μηχανή.
Οι αισθητήρες και το λοιπό κύκλωμα αποτελούν το μέσο που καθιστά εφικτή την επικοινωνία μεταξύ της πληροφορίας και του χρήστη· και παρέχουν στο πλήθος την ελευθερία χρήσης του συστήματος, επιτρέποντας του να επηρεάσει συλλογικά και να διογκώσει τον χώρο που αντιλαμβάνεται μέσω της διαστρέβλωσής του.
Ο χρήστης ενεργοποιεί τους αισθητήρες ακούσια, συνθήκη που ισχύει και στην αλληλεπίδρασή του με το δημόσιο χώρο. Είναι αυτονόητο πως ένα άτομο μπορεί να παραλλάξει τον χώρο γύρω του δρώντας κατά βούληση έχοντας αυτόν τον σκοπό, αλλά στο σύστημα που εξετάζουμε μας απασχολεί η επιρροή που ασκεί το πλήθος στη διαμόρφωση του χώρου εν αγνοία του.
Το εκάστοτε άτομο λοιπόν, απλώς με την παρουσία του, αλλοιώνει άθελά του τον χώρο γύρω του. Ανάλογα με το βαθμό αντίληψης της αλλοίωσης του περιβάλλοντός του, το άτομο είναι πιθανό να διαφοροποιηθεί και το ίδιο σε ότι αφορά τη συμπεριφορά που υιοθετεί στον χώρο αλλά και στην επαφή του με το πλήθος.
Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους μπορεί να χρειαστεί να μοιραστούν μια εμπειρία και να συνεργαστούν με σκοπό να βιώσουν κάθε πιθανό αντίκτυπο. Είναι πιθανό να περάσουν σε μία άλλη κατάσταση του χώρου μέσα στον οποίο ήδη βρίσκονται.
Επί τους ουσίας αυτό το οποίο συμβαίνει, πέραν της αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ ατόμου και χώρου, χώρου και πλήθους, είναι ότι υπάρχει ένα ακόμη αντίκτυπο· αυτό που παρατηρείται μεταξύ διαφορετικών μονάδων εντός του πλήθους.
Ο χώρος παραλλάσσεται ποιοτικά· μεταλλάσσεται ανάλογα με τη συμπεριφορά του χρήστη, κάτι που δεν περιορίζεται αναγκαστικά στο οικείο καρτεσιανό σύστημα των τριών διαστάσεων.
Ο σχεδιαστής δημιουργεί πολλαπλές ποιότητες που όλες βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς χώρο, η μία πάνω από την άλλη αλλά και ταυτόχρονα η μία μέσα στην άλλη. Όλες στον ίδιο χώρο αλλά σε διαφορετικό χρόνο.
Μια διαστρωμάτωση στα επίπεδα του χρόνου.
Προκύπτει έτσι ένα διαφοροποιούμενο αποτέλεσμα με βάση τις συμπεριφορές και τις παρουσίες. Οι ποιότητες είναι κρυμμένες κι ενεργοποιούνται από τον χρήστη. Τα αποτελέσματα μπορούν να ποικίλουν με διαφορετικούς συνδυασμούς που το άτομο στη σύντομη επαφή του είναι πιθανό να τους ερμηνεύσει ως απεριόριστους. Κίνηση του ατόμου, στάση, ταχύτητα, πλήθος ατόμων επηρεάζουν τον κόσμο γύρω μας.
Οι δυνατότητες είναι ήδη απεριόριστες και συνεχώς αυξάνονται.
The basic prerequisite for creating a public space is the crowd. This heterogeneous mass of people behaves in different, and in many ways unpredictable, ways. Every individual forms and modifies the space with its movement and existence.
It is remarkable that a person imposes an impact on his daily behaviour in the public space, an impact that can be overstated by an interactive setting that changes his everyday life caused by itself and the other way around. An interactive installation is defined as this system, which translates, suggests or exaggerates the existence of the crowd, based on its interaction with it. A mutant, a translational loop that takes a stimulus (input) translates it into a new, imposed, output. This process can be accomplished by using a microcontroller, which assumes the role of the medium, the translator, thus enabling the computation and regulation of multiple parameters of manipulating the real.
Architectural composition is shaped by computer science.
Physical space is the interface of the user with the microcontroller. Without being forced, by special actions, he is able to change his environment radically in multiple ways. The system receives information from the crowd, translates them through the logic expressed by the lines of the code, and returns them back, starting a new cycle of the same process and drawing on the new varied data. A dynamic system from every perspective, since the impact at any moment differs through the stimulus it receives and vice versa.
Analog, digital and again analog.
This dynamic system should be programmed, namely, the pitch, the logical connection, the sequence of commands to execute on the microcontroller. The way in which the logic of code is structured is an expression of the structure of the architectural space. The approach of the digital transition space imitates the physical space that surrounds us. The lines of the plan are transformed into code lines. Possible behaviours arising from configuring a space in the conventional way are defined by the code.
Programming languages are the vocabulary of two-way communication that allows the description of processes in terms understood by both man and machine.
Sensors and the rest of the circuit are the means for communicating information and the user; and they give the crowd the freedom to use the system, allowing it to collectively influence and inflate the space it perceives through its distortion.
The user activates the sensors inadvertently, a condition that also applies to the interaction with the public space. It goes without saying that a person can change the space around him by acting arbitrarily for this purpose, but in the system we are dealing with, we are concerned with the influence the crowd exercises on shaping the space without knowing it.
The individual, therefore, simply by his presence, inadvertently alters the space around him. Depending on the degree of perception of the alteration of its environment, the individual is likely to differentiate himself in terms of the behaviour he adopts in the field but also in his contact with the crowd.
People unknown to each other may need to share an experience and work together to experience any possible impact. They are likely to go into another state of the space they already are in.
In essence, what is happening, apart from the two-way communication between person and space, space and crowd, is that there is another impact; what is observed between different units within the crowd.
The space is varied in quality; it is mutated according to the user's behaviour, which is not necessarily limited to the familiar Cartesian system of three dimensions.
The designer creates multiple qualities that are all in the same space, one above the other but multiples that become a whole at the same time. All in the same place but at a different time.
A stratification on the levels of time.
This results in a differentiated result based on behaviours and instances. The qualities are hidden and activated by the user. The results can vary with different combinations that the person in his brief contact is likely to interpret them as unlimited. Individual movement, attitude, speed, crowd of people affect the world around us.
Capabilities are already unlimited and are constantly growing.
