Η εποχή μας, αναφορικά με τις μεθόδους παραγωγής συνηθίζεται να αποκαλείται, από κάποιους, ως αυτή της ‘Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης’. Παρόλο που η ορθότητα της απόδοσης του παραπάνω όρου μπορεί να αμφισβητηθεί, είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε με βεβαιότητα ότι η εποχή στην οποία ζούμε, πρόκειται για αυτήν κατά την οποία η χρήση των υπολογιστικών εργαλείων είναι γενικευμένη και η δημοτικότητα της συνεχώς αυξάνεται. Οι απαιτήσεις αύξησης των δυνατοτήτων των εργαλείων υπερβαίνουν τον τρέχοντα ρυθμό ανάπτυξης. Ζούμε στην εποχή κατά την οποία ο Νόμος του Moore επαναδιατυπώνεται κι αναπροσαρμόζεται, μειώνοντας έτσι, με την νέα του διατύπωση, τον προβλεπόμενο (κι αναμενόμενο, σύμφωνα με την παλαιά διατύπωση) ρυθμό της υπολογιστικής ανάπτυξης. Τίθεται έτσι το ερώτημα, αν εμείς, ως άνθρωποι εξελισσόμαστε και γινόμαστε πιο προηγμένες υπολογιστικές μηχανές ή ξεχνάμε τους στόχους μας και γινόμαστε έρμαια της τεχνολογίας;
Ο όρος ‘ψηφιακή κατασκευή’ δημιουργεί την υπόσχεση μιας ουτοπίας αυτοματοποίησης της κατασκευής, συγκλίνοντας τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της επιστημονικής φαντασίας.
‘Η Μηχανή’
Ίσως ο πλέον χρησιμοποιούμενος όρος του επαγγελματία των δημιουργικών κλάδων του 21ου αιώνα. 3D Printers, Laser-Cutters και CNC routers, φαίνεται να έχουν επιλύσει, ξαφνικά, κάθε πιθανό κατασκευαστικό περιορισμό του παρελθόντος. Τα μέσα που μεταμορφώνουν τα μηδενικά και τους άσους σε ύλη. Αυτά είναι τα εργαλεία που, όπως οι αδερφοί Gershenfeld υποστηρίζουν, μας καθιστούν ικανούς να “δημιουργήσουμε (σχεδόν) τα πάντα”. Η γεφύρωση του κόσμου των “bits” με αυτόν των “atoms”.
Ο Richard Sennett στο έργο του “Ο Τεχνίτης” είχε διερωτηθεί για το πως αποκαλύπτεται η εικόνα του εαυτού μας μέσα από την εικόνα των μεθόδων κατασκευής που χρησιμοποιούμε. Ποια θα έπρεπε όμως να είναι η διατύπωση της ερώτησης αυτής, με δεδομένο ότι η Μηχανή έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος φαντάζει εκείνος εργαλείο στη διάθεση της για να επιτύχει τους δικούς της σκοπούς; Κατά τη μετάβαση από τον ‘τεχνίτη χειρώνακτα’ στον ‘τεχνίτη του ψηφιακού’ έχει χαθεί ο σκοπός και το ανθρώπινο στοιχείο. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως οι γνώσεις της τεχνικής εργασίας, η μαστοριά, μπορεί να αποκτηθεί μέσω της θεωρητικής γνώσης· αλλά όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως απαιτείται κατά βάση εμπειρία και πρακτική άσκηση. Ένα βίωμα το οποίο στην περίπτωση των μεθόδων της ψηφιακής κατασκευής απουσιάζει, οδηγώντας έτσι σε μία πιο βασική χρήση της Μηχανής. Η τεχνική κατανόηση αναπτύσσεται μέσα από τις δυνάμεις της φαντασίας. Η Μηχανή παραλαμβάνεται από τους χρήστες σαν μια προκαθορισμένη αλήθεια και ουδέποτε αμφισβητείται ο τρόπος χρήσης της. Όταν κάποιος δεν υποδουλώσει τη φαντασία του στις προσταγές της Μηχανής· αλλά την κατανοήσει σε βάθος -όχι μόνο τον τρόπο χρήσης της αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της-, όταν αρχίσει να την αμφισβητεί, να την προσαρμόζει και να την χρησιμοποιεί αιρετικά, τότε μόνο θα μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός ‘τεχνίτης του ψηφιακού’.
Ίσως ο όρος ‘Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση’ να ήταν ορθότερος, αν η απόδοση του χαρακτηρισμού αυτού, δεν είχε καμία αφορμή από τη Μηχανή. Ίσως να αφορά το πλέον ξεχασμένο εργαλείο της βιομηχανικής εξέλιξης. Τον ανθρώπινο νου. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο της ανθρώπινης εξέλιξης, όχι αναφορικά με την μετάλλαξη του γενετικού κώδικα, αλλά με τη μεταλλαγή της ανθρώπινης αντίληψης. Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε το καπιταλιστικό σύστημα, οι κοινωνίες απαρτίζονται από άτομα που ανταποκρίνονται στο μοντέλο του ‘Homo Emptor’ (άνθρωπος-αγοραστής)· τα μέλη τους αποτελούν αγοραστές και καταναλωτές. Μπορούμε να παραμείνουμε στάσιμοι εντός των καταναλωτικών κοινωνιών μας ή μπορούμε να εξελιχθούμε και οι κοινωνίες να μετατραπούν σε ένα αύταρκες οικοσύστημα, όπως αυτό περιγράφεται από τον ‘Homo Faber’, τον άνθρωπο κατασκευαστή, τον άνθρωπο που διερωτάται, αμφισβητεί, συνεργάζεται και δημιουργεί. Όμως προκειμένου αυτό το σύστημα να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει, θα πρέπει οι κοινωνίες να υιοθετήσουν τους κανόνες συμπεριφοράς ενός οικοσυστήματος.
Οικοσυστήματα διαμορφωμένα ως αλληλένδετες οντότητες.
Οικοσυστήματα που επικοινωνούν μεταξύ τους.
Κοινωνίες διαμορφωμένες ως αλληλένδετες οντότητες.
Κοινωνίες που επικοινωνούν μεταξύ τους.
Σε αυτό το κοινοτικό μόρφωμα, οι τοπικές κοινωνίες μετατοπίζονται από το μοντέλο Products In Trash Out (PITO) σε αυτό του Data In Data Out (DIDO). Οδηγούμαστε έτσι, σε ένα μοντέλο κυκλικής οικονομίας, όπου τα αγαθά σχεδιάζονται και παράγονται τοπικά και μεταφέρονται ως πληροφορία διαμέσου του διαδικτύου. Η πλειονότητα αντιλαμβάνεται μόνο τα περιβαλλοντικά οφέλη αυτής της μετατόπισης. Στην πραγματικότητα αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτο κατά την πρώτη ανάγνωση, είναι το αντίκτυπο που έχει ένα τέτοιο σύστημα στην ίδια την κοινότητα. Τα όρια μεταξύ του τοπικού και του παγκόσμιου γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα, οντότητες εντός της πόλης εμπλέκονται συνεχώς πιο ενεργά στην ανάπτυξη του εγγύς περιβάλλοντός τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προκύπτουν δυναμικότερα μοντέλα αστικότητας, όπου οι πολίτες μετατρέπονται σε σχεδιαστές και δημιουργούς. Ένα αστικό μοντέλο, όπου η οντότητα ανταποκρίνεται στις τοπικές ανάγκες.
Το μοντέλο του ‘FabCity’ δεν είναι δυναμικό μόνο στο τοπικό του επίπεδο. Οι τοπικές κοινότητες μοιράζονται συχνά παρόμοιες ή ακόμα και πανομοιότυπες ανάγκες. Μέσω του προαναφερθέντος μοντέλου επιτυγχάνεται η ανταλλαγή ιδεών μεταξύ διαφορετικών κοινοτήτων· η αλληλεπίδραση του οικοσυστήματος. Η ιδέα της κοινοποίησης και του διαμοιρασμού των πληροφοριών εμφανίστηκε στη ‘διαδικτυακή κοινότητα’ (στους ‘FabCitizens’) μέσω της πρωτοβουλίας ανοιχτού κώδικα (Open Source Initiative). Κεντρική ιδέα της πρωτοβουλίας είναι η ‘ανοιχτή’ διάθεση κώδικα και σχεδίων, για την ελεύθερη χρήση τους αλλά και την ταυτόχρονη ανάπτυξη τους από όσους επιθυμούν να συμβάλλουν περαιτέρω στην τοπική κοινότητα (οντότητα) και στο παγκόσμιο διασυνδεδεμένο οικοσύστημα (δίκτυο FabCities).
Έχουμε την πεποίθηση πως η οντότητα έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.
Η εποχή μας, αναφορικά με τις μεθόδους παραγωγής συνηθίζεται να αποκαλείται, από κάποιους, ως αυτή της ‘Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης’. Παρόλο που η ορθότητα της απόδοσης του παραπάνω όρου μπορεί να αμφισβητηθεί, είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε με βεβαιότητα ότι η εποχή στην οποία ζούμε, πρόκειται για αυτήν κατά την οποία η χρήση των υπολογιστικών εργαλείων είναι γενικευμένη και η δημοτικότητα της συνεχώς αυξάνεται. Οι απαιτήσεις αύξησης των δυνατοτήτων των εργαλείων υπερβαίνουν τον τρέχοντα ρυθμό ανάπτυξης. Ζούμε στην εποχή κατά την οποία ο Νόμος του Moore επαναδιατυπώνεται κι αναπροσαρμόζεται, μειώνοντας έτσι, με την νέα του διατύπωση, τον προβλεπόμενο (κι αναμενόμενο, σύμφωνα με την παλαιά διατύπωση) ρυθμό της υπολογιστικής ανάπτυξης. Τίθεται έτσι το ερώτημα, αν εμείς, ως άνθρωποι εξελισσόμαστε και γινόμαστε πιο προηγμένες υπολογιστικές μηχανές ή ξεχνάμε τους στόχους μας και γινόμαστε έρμαια της τεχνολογίας;
Ο όρος ‘ψηφιακή κατασκευή’ δημιουργεί την υπόσχεση μιας ουτοπίας αυτοματοποίησης της κατασκευής, συγκλίνοντας τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και της επιστημονικής φαντασίας.
‘Η Μηχανή’
Ίσως ο πλέον χρησιμοποιούμενος όρος του επαγγελματία των δημιουργικών κλάδων του 21ου αιώνα. 3D Printers, Laser-Cutters και CNC routers, φαίνεται να έχουν επιλύσει, ξαφνικά, κάθε πιθανό κατασκευαστικό περιορισμό του παρελθόντος. Τα μέσα που μεταμορφώνουν τα μηδενικά και τους άσους σε ύλη. Αυτά είναι τα εργαλεία που, όπως οι αδερφοί Gershenfeld υποστηρίζουν, μας καθιστούν ικανούς να “δημιουργήσουμε (σχεδόν) τα πάντα”. Η γεφύρωση του κόσμου των “bits” με αυτόν των “atoms”.
Ο Richard Sennett στο έργο του “Ο Τεχνίτης” είχε διερωτηθεί για το πως αποκαλύπτεται η εικόνα του εαυτού μας μέσα από την εικόνα των μεθόδων κατασκευής που χρησιμοποιούμε. Ποια θα έπρεπε όμως να είναι η διατύπωση της ερώτησης αυτής, με δεδομένο ότι η Μηχανή έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος φαντάζει εκείνος εργαλείο στη διάθεση της για να επιτύχει τους δικούς της σκοπούς; Κατά τη μετάβαση από τον ‘τεχνίτη χειρώνακτα’ στον ‘τεχνίτη του ψηφιακού’ έχει χαθεί ο σκοπός και το ανθρώπινο στοιχείο. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως οι γνώσεις της τεχνικής εργασίας, η μαστοριά, μπορεί να αποκτηθεί μέσω της θεωρητικής γνώσης· αλλά όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε πως απαιτείται κατά βάση εμπειρία και πρακτική άσκηση. Ένα βίωμα το οποίο στην περίπτωση των μεθόδων της ψηφιακής κατασκευής απουσιάζει, οδηγώντας έτσι σε μία πιο βασική χρήση της Μηχανής. Η τεχνική κατανόηση αναπτύσσεται μέσα από τις δυνάμεις της φαντασίας. Η Μηχανή παραλαμβάνεται από τους χρήστες σαν μια προκαθορισμένη αλήθεια και ουδέποτε αμφισβητείται ο τρόπος χρήσης της. Όταν κάποιος δεν υποδουλώσει τη φαντασία του στις προσταγές της Μηχανής· αλλά την κατανοήσει σε βάθος -όχι μόνο τον τρόπο χρήσης της αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της-, όταν αρχίσει να την αμφισβητεί, να την προσαρμόζει και να την χρησιμοποιεί αιρετικά, τότε μόνο θα μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός ‘τεχνίτης του ψηφιακού’.
Ίσως ο όρος ‘Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση’ να ήταν ορθότερος, αν η απόδοση του χαρακτηρισμού αυτού, δεν είχε καμία αφορμή από τη Μηχανή. Ίσως να αφορά το πλέον ξεχασμένο εργαλείο της βιομηχανικής εξέλιξης. Τον ανθρώπινο νου. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο της ανθρώπινης εξέλιξης, όχι αναφορικά με την μετάλλαξη του γενετικού κώδικα, αλλά με τη μεταλλαγή της ανθρώπινης αντίληψης. Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε το καπιταλιστικό σύστημα, οι κοινωνίες απαρτίζονται από άτομα που ανταποκρίνονται στο μοντέλο του ‘Homo Emptor’ (άνθρωπος-αγοραστής)· τα μέλη τους αποτελούν αγοραστές και καταναλωτές. Μπορούμε να παραμείνουμε στάσιμοι εντός των καταναλωτικών κοινωνιών μας ή μπορούμε να εξελιχθούμε και οι κοινωνίες να μετατραπούν σε ένα αύταρκες οικοσύστημα, όπως αυτό περιγράφεται από τον ‘Homo Faber’, τον άνθρωπο κατασκευαστή, τον άνθρωπο που διερωτάται, αμφισβητεί, συνεργάζεται και δημιουργεί. Όμως προκειμένου αυτό το σύστημα να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει, θα πρέπει οι κοινωνίες να υιοθετήσουν τους κανόνες συμπεριφοράς ενός οικοσυστήματος.
Οικοσυστήματα διαμορφωμένα ως αλληλένδετες οντότητες.
Οικοσυστήματα που επικοινωνούν μεταξύ τους.
Κοινωνίες διαμορφωμένες ως αλληλένδετες οντότητες.
Κοινωνίες που επικοινωνούν μεταξύ τους.
Σε αυτό το κοινοτικό μόρφωμα, οι τοπικές κοινωνίες μετατοπίζονται από το μοντέλο Products In Trash Out (PITO) σε αυτό του Data In Data Out (DIDO). Οδηγούμαστε έτσι, σε ένα μοντέλο κυκλικής οικονομίας, όπου τα αγαθά σχεδιάζονται και παράγονται τοπικά και μεταφέρονται ως πληροφορία διαμέσου του διαδικτύου. Η πλειονότητα αντιλαμβάνεται μόνο τα περιβαλλοντικά οφέλη αυτής της μετατόπισης. Στην πραγματικότητα αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα ευδιάκριτο κατά την πρώτη ανάγνωση, είναι το αντίκτυπο που έχει ένα τέτοιο σύστημα στην ίδια την κοινότητα. Τα όρια μεταξύ του τοπικού και του παγκόσμιου γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα, οντότητες εντός της πόλης εμπλέκονται συνεχώς πιο ενεργά στην ανάπτυξη του εγγύς περιβάλλοντός τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προκύπτουν δυναμικότερα μοντέλα αστικότητας, όπου οι πολίτες μετατρέπονται σε σχεδιαστές και δημιουργούς. Ένα αστικό μοντέλο, όπου η οντότητα ανταποκρίνεται στις τοπικές ανάγκες.
Το μοντέλο του ‘FabCity’ δεν είναι δυναμικό μόνο στο τοπικό του επίπεδο. Οι τοπικές κοινότητες μοιράζονται συχνά παρόμοιες ή ακόμα και πανομοιότυπες ανάγκες. Μέσω του προαναφερθέντος μοντέλου επιτυγχάνεται η ανταλλαγή ιδεών μεταξύ διαφορετικών κοινοτήτων· η αλληλεπίδραση του οικοσυστήματος. Η ιδέα της κοινοποίησης και του διαμοιρασμού των πληροφοριών εμφανίστηκε στη ‘διαδικτυακή κοινότητα’ (στους ‘FabCitizens’) μέσω της πρωτοβουλίας ανοιχτού κώδικα (Open Source Initiative). Κεντρική ιδέα της πρωτοβουλίας είναι η ‘ανοιχτή’ διάθεση κώδικα και σχεδίων, για την ελεύθερη χρήση τους αλλά και την ταυτόχρονη ανάπτυξη τους από όσους επιθυμούν να συμβάλλουν περαιτέρω στην τοπική κοινότητα (οντότητα) και στο παγκόσμιο διασυνδεδεμένο οικοσύστημα (δίκτυο FabCities).
Έχουμε την πεποίθηση πως η οντότητα έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο.
Our era, in terms of fabrication methods, is commonly referred to by some as the "Fourth Industrial Revolution". Although the validity of the above term can be challenged, we are able to accept with certainty that the era in which we live is the one in which the use of computational tools is generalised and its popularity is constantly increasing. The requirements for increasing the capabilities of computational tools exceed the current growth rate. We live in a time when Moore's Law is reworded and updated, thus reducing, in its new wording, the predicted (and expected, according to the old wording) rate of computational growth. This raises the question of whether we, as people evolve and become more advanced computing machines, or forget about our goals and become a clutter of technology?
Between reality and science fiction, the term ‘digital fabrication’ is creating the illusion of an automated manufacturing utopia.
'The Machine'
Perhaps the most used term of the 21st Century creative professional. 3D Printers, Laser Cutters and CNC routers seem to have resolved, suddenly, any possible construction constraints of the past. The means transforming zeros and ones into matter. These are the tools that, as the Gershenfeld brothers argue, enable us to "create (almost) everything." Bridging the world of "bits" with that of the "atoms".
Richard Sennett in his work "The Craftman" had wondered how the image of ourselves is revealed through the image of the fabrication methods we use. But what should be the wording of this question, given that the Machine has prevailed to such an extent that man imagines that tool at its disposal to achieve its own purposes? In the transition from the 'craftsman' to the 'craftsman of the digital', the purpose and the human element have been lost. One could think that the knowledge of technical work, craftsmanship, can be acquired through theoretical knowledge; but we can all agree that basically experience and practical exercise is required. An experience that is lacking in the case of digital construction, leading to a more basic use of the Machine. Technical understanding develops through the powers of imagination. The Machine is received by users as a pre-determined truth and it is never questioned how to use it. When one does not enslave his imagination to the Engineer's orders, but understands it in depth - not only how it is used but also how it works - when it begins to question it, adapt it and use it heretically, only then can be considered as a real "digital craftsman”.
Perhaps the term 'Fourth Industrial Revolution' would have been more valid if the meaning of this characterisation had no bearing on the Machine. Perhaps it has to do with the most forgotten tool of industrial development. The human mind. We are at a critical point in human evolution, not regarding to the mutation of the genetic code, but with the transformation of human perception. Since the capitalist system was adopted, societies are made up of people who respond to the 'Homo Emptor' model; their members are buyers and consumers. We can remain stagnant within our consumer societies, or we can evolve towards a new model where societies turn into an earthy ecosystem, as described by Homo Faber, the human being, the man who questions, challenges, works and creates. However, in order for this system to be implemented and functioning, societies must adopt the rules of behaviour of an ecosystem.
Ecosystems formed as interrelated entities.
Ecosystems that communicate with each other.
Communities formed as interrelated entities.
Communities that communicate with each other.
In this community model, local communities are shifted from the Product In Trash Out (PITO) to Data In Data Out (DIDO). We are thus guiding, in a model of a circular economy, where goods are designed and produced locally and transported as information across the web. The majority only perceives the environmental benefits of this shift. In fact, what is not particularly noticeable at a first glance is the impact that such a system has on the community itself. The boundaries between the local and the global are becoming increasingly narrow, entities within the city are increasingly actively involved in the development of their immediate environment. This results in more dynamic urban models where citizens are transformed into designers and creators. An urban model where the entity responds to local needs.
The 'FabCity' model is not only potent at its local level. Local communities often share similar or even identical needs. Through the aforementioned model, an exchange of ideas between different communities is achieved; the interaction of the ecosystem. The notion of sharing and sharing information has appeared in the 'web community' ('FabCitizens') through the Open Source Initiative. The main idea of the initiative is to open up codes and projects for their free use and their simultaneous development by those wishing to contribute further to the local community and the global interconnected ecosystem (FabCities network).
We are convinced that the entity has the power to change the world.
